Brussel, 22 maart 2016, 3 zelfmoordterroristen blazen zichzelf op en treffen de hele wereld, in ieders ziel. 32 doden meer dan 300 gewonden en nog zoveel meer trauma’s. Een verpletterende chaos, en een oorverdovende stilte.
Exact vijf jaar na de feiten blikt fotografe Lieve Blancquaert terug op die gitzwarte dag uit onze geschiedenis: 22 maart 2016. Wat niemand had gedacht, maar waar iedereen voor vreesde, gebeurt: een aanslag op de luchthaven van Zaventem en de metro van Maalbeek. De schade is enorm, het menselijk leed niet te overzien.
Sinds die dag is er een ‘voor’ en een ‘na’ 22 maart 2016. Voor ieder van ons, maar zeker voor alle slachtoffers, nabestaanden en hulpverleners die er die dag bij waren.
“Zaventem luchthaven was voor mij altijd een plek met een bijzonder gevoel. Je wist, als je daar was, dat er achter die vertrekhal een avontuur lag. Sinds 22 maart 2016 is het anders. Sinds die dag wil ik er liever zo snel mogelijk weg zijn. Ook denk ik elke keer aan al die mensen die daar die ochtend samen waren. In de luchthaven, maar ook in de metro van Maalbeek. Zij die door de aanslagen plots verbonden werden met elkaar. Ik vraag me af hoe het met hen gaat? En wat de impact is van die bom op hun leven, hun denken? 22 maart 2016 moet in ons collectieve geheugen blijven. Voor mij is het een belangrijk moment in onze geschiedenis. Onze 9/11. Hét moment waarop alles anders werd.” Lieve Blancquaert, fotografe.
Lieve fotografeert en portretteert enkele getuigen van de aanslagen in Brussel. Ze kennen elkaar niet, maar zijn verbonden met elkaar door die ene dramatische gebeurtenis: allemaal waren ze daar, in de luchthaven van Zaventem, waar een bom hun leven voorgoed veranderde.
In drie delen (afleveringen) vertellen ze Lieve hun aangrijpende verhaal; van hun leven voor, tijdens en na 22 maart 2016.
En toen was het stil is de nieuwe docureeks van Lieve Blancquaert over de aanslagen in Brussel met stille portretten die hard binnenkomen.