Samen met fotografe Lieve Blancquaert en vaste verpleger Gustave Dikumueni gaat Nathalie op zoek naar dat mirakel. In Lourdes zijn al 70 mirakels erkend door de katholieke kerk. En Nathalie wil nummer 71 op haar naam kunnen schrijven.
Mirakel n° 71 is een verhaal van hoop, geloof en liefde voor iedereen die wel eens droomt van een mirakel. En zeg nu zelf, wie doet dat niet? Want het zou toch maar eens moeten lukken…
Een verhaal van hoop, geloof en liefde
“In mijn hoofd blijf ik rennen, lopen en wandelen. Ik droom van een mirakel. Het is nu of nooit.”
Nathalie Basteyns
“Vroeger rende ik door het leven”, aldus Nathalie Basteyns. “Ik kon nooit stilzitten. Nu zit ik in een rolstoel en word ik overal en altijd geduwd. Voor elke stap die ik wil zetten. Maar in mijn hoofd blijf ik rennen, lopen en wandelen. Ik droom van een mirakel. Het is nu of nooit. Het is tijd. Ik droom en ik hoop. Mijn geloof in ‘iets’ is groot. Heel groot zelfs, ook al zijn mijn kansen bijzonder klein, dat besef ik maar al te goed. Maar zelfs bij 0,000001% kans, wil ik ze grijpen. Want je weet maar nooit.”
Lieve Blancquaert
“Het is niet eenvoudig om te geloven in een mirakel, maar soms is erop hopen het enige wat nog mogelijk is.” Lieve Blancquaert
Lieve maakte eerder samen met Nathalie de pakkende docureeks En toen was het stil (over de aanslagen in Brussel). Zij zegt: “In Nathalie haar leven is helaas alleen nog hoop en geloof aan de orde. De wetenschap kan haar niet redden. Geen enkele dokter in de hele wereld kan haar genezen en haar de benen geven waar ze zo hard naar verlangt. Dat vonnis krijgen is keihard. Toen Nathalie mij de vraag stelde om haar te helpen bij het vinden van een mirakel voor zichzelf, wist elke vezel in mij dat ik die tocht heel graag met haar wou maken. Naast haar benen en haar gesprekspartner ben ik ook haar fotograaf. Onderweg maak ik beelden van haar die een werkelijkheid tonen los van die rolstoel en die ziekte. Beelden die haar tonen in al haar schoonheid en kracht. Beelden waarin ik haar ziekte geen toegang geef. Een klein mirakel. Als ik haar kan helpen op die weg naar aanvaarding, dan geloof ik dat de tocht ook voor mezelf en bij uitbreiding voor elke kijker een meerwaarde kan hebben. Ooit geven we allemaal zonder uitzondering alles af. Nathalie gaat ons alleen maar vooraf.”
Ook Gustave Dikumueni, de vaste verpleger van Nathalie, gaat mee op pad. Met z’n drieën vertrekken ze op roadtrip naar Lourdes. Nathalie als protagoniste en regisseur, Lieve als fotografe en spreekbuis van Nathalie en Gustave als verpleger en vertrouweling. De vriendschap tussen de drie reisgenoten is hartverwarmend, ook al hebben ze een totaal andere kijk op geloof: Nathalie twijfelt aan haar geloof, Lieve is
ongelovig en Gustave is diepgelovig. Maar alle drie hebben ze hetzelfde doel voor ogen; een mirakel voor Nathalie.
